Claude Missiaen
Psychotherapeuten Van Tricht, Waelkens en Rober publiceerden onlangs een enthousiast artikel over Feedbackgerichte Supervisie in het TPeP (2020). De tekst kreeg de mooie ondertitel mee:
Vakmanschap gebaseerd op samenwerking met de handen, het hoofd, het hart en de neus. De handen staan voor de methodologie van de therapeut, het hoofd voor het theoretisch kader, het hart voor de persoon van de therapeut en de neus voor de creativiteit of intuïtie.
De auteurs pleiten voor een gelijkwaardige en dialogische supervisierelatie. Zowel de supervisor als de supervisant stappen hier in met een open en nieuwsgierige houding. Voor beide betrokkenen liggen er immers groeikansen, op vaktechnisch en op persoonlijk vlak.
In deze werkwijze staat het inzetten van feedback (van supervisant en supervisor) centraal. Belangrijkste doel is het bevorderen van het vermogen tot zelfsupervisie. Dit gebeurt in drie fasen. Eerst is er de supervisievoorbereiding. De supervisant stuurt zijn voorbereiding op voorhand naar de supervisor, samen met de antwoorden (door therapeut en cliënt) op de Dialogische Feedback Schaal. Deze bevat vragen als: “Heb je je begrepen gevoeld door de therapeut?”, ”Wat heeft je verrast/geraakt?”, “Heb je je onder druk voelen staan?”.
Tijdens de eigenlijke supervisie zorgt de supervisor voor een veilige leeromgeving, vertrekkend vanuit een positieve attitude. Hij is zich immers bewust van de kwetsbare context waarin men terecht komt als men feedback inschakelt.
In de nabeschouwing wordt ruimte gemaakt voor de supervisantversie van de Dialogische Feedback Schaal. Ook hier wordt dus volop gelegenheid gecreëerd voor de supervisant om duidelijk te maken of hij zich begrepen heeft gevoeld, of zijn supervisievraag voldoende beantwoord is, wat hem geraakt of verrast heeft.
Deze bijdrage van drie familietherapeuten brengt het beste van twee werelden samen met als doel het aanbieden van een zo optimaal mogelijke psychotherapie. Supervisie is uiteraard bedoeld om de kwaliteit van de hulpverlening naar een hoger niveau te tillen. Het inschakelen van feedback hierbij is een extra troef Reese en collega’s toonden meer dan 10 jaar geleden al aan dat het werken met feedback niet enkel het veranderingsproces van cliënten bevordert, maar ook het leerproces van therapeuten-in-opleiding (Reese et al, 2009): studenten in de feedbackconditie bleken tweemaal zo effectief als hun collega’s in de niet-feedbackconditie. Bovendien zorgde de systematische feedback ervoor dat zij een meer accurate inschatting konden maken van hun vaardigheden en valkuilen.
De missie van QIT is om de kracht van het ambacht te verbinden met de mogelijkheden van innovatieve technologie. Feedbackgericht werken kan immers in hoge mate op een digitale manier. Daarin heeft QIT de voorbije jaren enorm in geïnvesteerd. We merken – allicht ook gestimuleerd- door (post-)Corona maatregelen dat steeds meer vakgenoten digitale mogelijkheden aangrijpen om hun vakmanschap te vergroten.
Reese, R.J., Usher, E.L., Bowman, D.C., Norsworthy, L.A., Halstead, J.L., Rowlands, S.R. & Chisholm, C.R. (2009). Using client feedback in psychotherapy training: An analysis of its influence on supervision and counselor efficacy. Training and Education in Professional Psychology, 3/3), 157-168.
Van Tricht, K., Waelkens, H. & Rober, P. (2020). Feedbackgerichte supervisie. Vakmanschap gebaseerd op samenwerking met de handen, het hoofd, het hart en de neus. Tijdschrift Persoonsgerichte Experiëntiële Psychotherapie, 58, pp. 176-192.
Comments